۱. داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی (NSAIDs):
مسکن‌هایی مانند ایبوپروفن، ناپروکسن و دیکلوفناک به‌طور گسترده برای کاهش درد و التهاب استفاده می‌شوند.
۲. آنتی‌بیوتیک‌های آمینوگلیکوزیدی:
این دسته شامل داروهایی مانند جنتامایسین، توبرامایسین و آمیکاسین است که برای درمان عفونت‌های باکتریایی شدید تجویز می‌شوند.
اگرچه پس از قطع دارو اغلب عملکرد کلیه بهبود می‌یابد، اما در دُزهای بالا یا مصرف طولانی‌مدت، آسیب می‌تواند دائمی باشد.
۳. وانکومایسین و سایر گلیکوپپتیدها:
وانکومایسین یک آنتی‌بیوتیک قوی برای درمان عفونت‌های مقاوم است.
۴. مواد حاجب (Contrast Agents):
مواد حاجب مورد استفاده در تصویربرداری‌های پزشکی مانند سی‌تی اسکن یا آنژیوگرافی می‌توانند باعث نفروپاتی ناشی از کنتراست شوند.
۵. داروهای تأثیرگذار بر همودینامیک کلیه (ACE inhibitors / ARBs):
مهارکننده‌های ACE مانند لیزینوپریل و ARBs مانند لوزارتان برای کنترل فشار خون و محافظت قلبی و کلیوی استفاده می‌شوند.
/انتهای پیام/
