کجای کاریم؟!/
صنعت داروسازی منطقه در حال تحول سریع است و ایران هنوز با چالش‌های داخلی دست‌وپنجه نرم می‌کند!
همسایگان با سرمایه‌های کلان، توسعه خطوط تولید و جذب فناوری نوین، در حال تصاحب بازار هستند. ایران اما با همه ظرفیت علمی و تولیدی خود، هنوز درگیر کمبود سرمایه، ناپایداری ارزی و سیاست‌های دستوری است.
امارات با سرمایه‌گذاری بیش از ۴۰۰ میلیون درهم در «دبی اینداستریال سیتی» و حمایت هلدینگ دولتی ADQ، به قطب بیوتکنولوژی منطقه تبدیل شده است.
شرکت جولفار نیز در همین ۲۰۲۵ قصد دارد بیش از ۳۰۰ میلیون درهم دیگر برای توسعه فناوری و افزایش صادرات دارو سرمایه‌گذاری کند.
در عربستان، چشم‌انداز ۲۰۳۰ داروسازی را به ستون استقلال اقتصادی بدل کرده است. آن‌ها حدود ۲.۶ میلیارد دلار برای ساخت کارخانه‌های دارو و تجهیزات پزشکی سرمایه‌گذاری کرده و می‌خواهند ۷۰ درصد نیاز دارویی خود را از تولید داخلی تأمین کنند.
ترکیه هم بازار دارویی خود را به بیش از ۳۲۴ میلیارد لیر رسانده و شرکت‌های بین‌المللی مانند Gilead با سرمایه‌گذاری مستقیم تولید داروهای پیشرفته را آغاز کرده‌اند.
داروسازی در منطقه، امروز شاخه‌ای از دیپلماسی سلامت است؛ و ایران غایب بزرگ آن!
ایران امروز؛ با کمبود نقدینگی، ارز ناپایدار، مطالبات معوقه، صادرات ناچیز، تجهیزات قدیمی و فرسوده و… طرف است!
داروسازی جهان با سرعت به‌سوی داروهای بیولوژیک، ژن‌درمانی و شخصی‌سازی پیش می‌رود؛ و کشورهای بر فناوری مسلط، فردا قدرت تصمیم‌گیری در سلامت جهانی را در اختیار خواهند داشت.
واقعیت اکنون ما این است؛ داروسازی ایران نه از کمبود علم رنج می‌برد و نه از توان تولید. مشکل اصلی، کمبود جسارت در تصمیم‌گیری‌های بزرگ است.
بدون سیاست‌های پایدار، تضمین حقوقی برای جذب سرمایه خارجی و حمایت واقعی از نوآوری، بازگشت به رقابت جهانی ممکن نیست.
دارو امروز نه‌تنها درمان، که نماد قدرت است. امروزه نفوذ از لوله‌های نفت به آزمایشگاه‌های داروسازی منتقل شده‌است.
عزیزان! ماندن در صف مجوز و ارز، به معنای باختن آینده است. داروسازی ایران به حیاتی جسورانه و مدیرانی با‌خاصیت نیاز دارد تا تنها در حافظه گذشته باقی نماند!
/انتهای پیام/
