هیچ اندیشیده‌اید که ایرانِ بدون دارو چه شکلی می‌شود!؟

خروجی نامطلوب/۲

یک رسانه نوشت: اگر نان نخوریم چند روز بعد خواهیم مرد، اما با نخوردن دارو احتمالا کمی بیشتر زنده بمانیم.

وضعیت معیشتی مردم به سویی رفته که برای بقا باید از بین بد و بدتر یک گزینه را انتخاب کرد!

وقتی دارو گران و نایاب می‌شود، اولین کسانی که آسیب می‌بینند، بیماران مزمن، کودکان، سالمندان و کسانی با درآمد پایین هستند.

بسیاری از گزارش‌ها نشان داده‌اند که مردم وقتی به داروخانه می‌روند، و با قیمت جدید مواجه می‌شوند، ناچار از خرید صرف‌نظر می‌کنند!

در موارد بحرانی، برخی بیماران مجبور شده‌اند داروهای اس‌ام‌ای (بیماری نادر) را با قیمت‌های نجومی (صدها میلیون تومان) از بازار آزاد تهیه کنند یا درمان را قطع کنند که تبعات زیادی دارد.

وقتی صحبت از قطع شدن ارز ترجیحی انسولین می‌شود احتمالا بسیاری از افراد که با این بیماری دست‌وپنجه نرم می‌کنند، به رشد این بیماری و تبعاتش می‌اندیشند که گاهی منجر به قطع عضو خواهد شد.

مدیرعامل سازمان بیمه سلامت در این مورد گفته است:
«ارز ترجیحی بعضی از وسایل مربوط به انسولین مثل پن انسولین، برداشته می‌شود، ما داریم برای پنی که نگه دارنده دارو است بیشتر از خود دارو هزینه می‌کنیم.»
این آیا یعنی زین پس بیماران دیابتی باید هزینه پن آن را برعهده بگیرند؟

این پرسشی است که هنوز بی‌پاسخ مانده و احتمال دارد با افزایش قیمت انسولین برخی از بیماران از تزریق آن صرف نظر کنند.

احمدی، یک پزشک متخصص، در مورد اهمیت کنترل قیمت دارو می‌گوید:
«ترک درمان یا کاهش دُز دارو به دلیل ناتوانی مالی، می‌تواند بیماری را تشدید کند، به هزینه‌های بستری و درمان پیچیده‌تر بینجامد و در بلندمدت فشار بیشتری بر خدمات درمانی بیاورد.»

ایرانِ بدون دارو، ایرانی بحرانی است که در آن مردم برای یک روز بیشتر زنده ماندن دست به انتخاب‌های دشوار می‌زنند یا برای سلامت ماندن از خرید قرص‌های مکمل صرف نظر می‌کنند چراکه همواره چیزی وجود دارد که در اولویت است.

/انتهای پیام/