دارو هست، اما نه برای همه/
نوشتاری از رضوان پاک‌منش*: بیمارانی که نه‌تنها با رنج جسمی و درد مزمن دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند، که بار مالی سنگین درمان، کمبود دارو، و نبود زیرساخت‌های کافی درمانی در استان، آنان را در تنگنایی مضاعف قرار داده است.
در لرستان صد‌ها بیمار مبتلا به بیماری‌های خاص مانند تالاسمی، هموفیلی، ام‌اس، نارسایی کلیه و سرطان زندگی می‌کنند.
بسیاری از آنان مجبورند برای درمان‌های تخصصی به استان‌های همجوار همچون خوزستان، اصفهان یا تهران سفر کنند؛ سفری پرهزینه، فرساینده و گاه خطرناک برای افرادی که توان جسمی کمی دارند.
بسیاری از شهرستان‌های لرستان حتی از داشتن مراکز درمانی مجهز، متخصصان فوق‌تخصص، یا امکانات دیالیز کافی محروم‌اند.
بیماران روستایی در الیگودرز، پلدختر، یا دلفان گاه ساعت‌ها در صف دریافت دارو یا خدمات درمانی می‌مانند؛ دارو‌هایی که در داروخانه‌های عادی یافت نمی‌شود و تنها از طریق مراکز خاص تأمین می‌شود.
تاکنون بیش از ۱۱۰۰ بیمار خاص در سطح لرستان شناسایی شده‌اند که بخشی قابل‌توجه از خدمات دارویی، درمانی و حمایتی آنان با کمک خیرین تأمین می‌شود.
بیماری خاص یعنی درمان مادام‌العمر، داروی گران‌قیمت، و مراجعات مکرر به مراکز درمانی.
در استانی که نرخ بیکاری و فقر از میانگین ملی بالاتر است، تأمین هزینه‌های درمان برای خانواده‌ها تقریباً ناممکن است. بسیاری از بیماران خاص در لرستان نه بیمه تکمیلی دارند و نه حمایت مالی مستمر؛ آنها ناچارند میان خرید دارو و هزینه‌های زندگی، یکی را انتخاب کنند!
ایجاد شبکه توزیع دارو‌های خاص در شهرستان‌ها، استقرار پزشکان مقیم و تجهیز مراکز دیالیز و انکولوژی از گام‌های اساسی در مسیر رفع این تبعیض‌ها می‌تواند باشد.
بیماران خاص نه «نیازمند ترحم»، بلکه شایسته کرامت، حمایت و عدالت‌اند. در لرستان، جایی که ظرفیت انسانی و روحیه نوع‌دوستی در میان مردم بالاست، می‌توان با سازماندهی بهتر منابع، گام‌های مؤثری در کاهش رنج این بیماران برداشت.
درمان رایگان برای بیماران خاص، نه تنها حق انسانی آنها، بلکه نشانه بلوغ اخلاقی و اجتماعی جامعه‌ای است که هیچ‌کس را در رنج و بیماری تنها نمی‌گذارد.
*خبرنگار
/انتهای پیام/
