برای روزهای دشوار نظام دارویی ایران/
امیرحسین حاجی‌میری (داروساز): سالی که سپری کردیم، روزهای آکنده از چالش و پیچیدگی برای نظام دارویی ایران بود. داروسازی، در یکی از بحرانی‌ترین دوران تاریخ خود قرار گرفت و با مشکلاتی متعدد دست و پنجه نرم کرد که مکررا ما را به یادآوری این جمله ظریف از احسان عبدی پور در دل‌نوشته “در ستایش بطالت” واداشت:
“به پیش نرفتن تنها حسرت بار، به عقب برگشتن اما خجالت بی ته و تویی است.”
***
کمبودهای دارو، چالش‌های اقتصادی، تحریم‌های درونی و خارجی و فشارهایی از زمین و زمان از غریبه و آشنا، تنها بخشی از مشکلاتی بودند که این نظام را در سال 1403 تحت تاثیر قرار دادند.
در چنین شرایطی، امید به آینده و تلاش برای بهبود اوضاع در حد سهم هر شخص به وسع خود، با یک رویکرد وجودگرایانه، شاید تنها پناهگاه انسان باشد برای نجات از هجمه ترس‌ها و نگرانی‌ها.
حالا اما نوروز را داریم، به‌عنوان نماد نو شدن و تجدید حیات، فرصتی است تا با نگاهی امیدوارانه به آینده، برای حل مشکلات و ارتقای داروسازی کشور بکوشیم.
***
در سالی که گذشت با پذیرش مسئولیتی در سازمان غذاودارو، فرصتی مغتنم برایم فراهم شد تا از منظری متفاوت به مسائل نظام دارویی کشور بنگرم. مهم نیست با چه جهان‌بینی در آن سازمان مسئولیتی بر عهده داری، شرایط به تو، حداکثر اجازه می‌دهد پنج درصد تفاوت را رقم بزنی!
در این سه ماه از نزدیک شاهد چالش‌ها و مشکلاتی بودم که صنعت داروسازی کشورم با آن روبه‌رو است.
متاسفانه، برخی از این مشکلات، بی رحمانه برای صنعت ایجاد شده است! همین صنعتی که اگر چنین با غیرت و حمیت چرخ‌هایش را برای خلق ارزش نمی‌چرخاند، ای‌بسا که کشور، با فجایعی جبران ناپذیر مواجهه می‌شد، و معضلات بی‌شمار، حوزه سلامت را در می‌نوردید.
نیک بنگریم که این صنعت، حداکثر یک درصد از اقتصاد کشور را در بر می‌گیرد و کل دغدغه‌هایش فقط در گرو تخصیص ارزی در حدود دو میلیارد دلار است تا داروی ۹۰ میلیون ایرانی را با ضمانتی از ایمنی و اثربخشی در زمان درست به مکان درست تحویل بیماران دهد.
فقط کافی‌است نگاهی به قانون بودجه کشور بیندازیم، و مقایسه کنیم بودجه دارو را با سایر ردیف‌های بودجه‌های مصوب؛ و ببینیم که چه سطحی از بی‌انصافی در حق این صنعت روا شده است.
با این حال، هنوز باور دارم که با همدلی می‌توانیم بر این مشکلات غلبه کنیم.
***
یکی از مهم‌ترین درس‌هایی که در سال 1403 آموختم، ضرورت همدلی و یکپارچگی در بین ارکان مختلف نظام دارویی کشور است. فرقی ندارد تولیدکننده چه نوع دارویی باشیم، یا وارد کننده، یا توزیع‌کننده، ماده اولیه‌ساز باشیم یا هر فعال دیگری در نظام دارویی؛ در نهایت همه‌ی ما به یک کشتی سواریم؛ و همه‌ی ما با هم، مورد بی‌اعتمادی قرار می‌گیریم! حنای همه‌ی ما، با هم بی‌رنگ می‌شود. فرقی ندارد…
***
معتقدم که در شرایط بحرانی امروز، تنها با همکاری و هم‌افزایی می‌توانیم از پس مشکلات برآییم. این روزهایی که رفت، شاید به سختی توانستیم به توسعه فکر کنیم! در حالی که برخی صاحب منصبان، فیل‌شان یاد هندوستان کرده بود و طرح‌هایی از آرشیو، از سه/ چهار دهه پیش را بیرون کشیدند و به‌عنوان راه‌حل رفع مشکلات پیشکش کردند!
***
باید هر روز به خودمان یادآوری کنیم، باید حتما به جوان‌ترهایمان هم بیاموزیم؛ ما جایی نجات خواهیم یافت که با گوشت و پوست و استخوان خود موضوع‌مان را باور کرده باشیم و مکررا باید به هم یادآوری کنیم:
منافع جمعی بر منافع شخصی ارجحیت دارد. منافع جمعی بر منافع شخصی ترجیح دارد. منافع جمعی بر منافع شخصی اولی است.
من نوعی با فراست نیستم اگر فکر کنم که من گلیم خود را از آب بیرون کشیدم، کار تمام است و هر چه برای دیگران پیش آمد، بیاید، به من مربوط نیست! این نگاه بسیار اشتباه است.
***
این روزهای پیش رو در سال نو، در تغییر سازنده طبیعت، باید هر روز به خودمان یادآوری کنیم، که ما به هم ربط داریم و با هم سوار بر یک کشتی هستیم.
هر یک از ما، به عنوان عضوی از جامعه داروسازی کشور، وظیفه‌ای در قبال بهبود اوضاع داریم. باید نقشی فعالانه در حل مشکلات پیدا و ایفا کنیم و از هیچ تلاشی برای ارتقای صنعت ارزشمندمان فروگذار نباشیم. مسئولیت‌پذیر باشیم و در هر جایگاهی که هستیم، برای اصلاح و بهبود اوضاع گام برداریم. خودمان را داخل موضوع بدانیم. ما با هم همه سوار…
***
امیدوارم نوروز ۱۴۰۴، نویدبخش روزهایی پر امید برای داروسازی ایران باشد. روزهایی که در آن جنس دغدغه‌هایمان رشد و تعالی یابد نه تلاش برای بقا و حسرت خوردن آنچه در گذشته بوده و امروز نیست.
روزهای نو و بهتر خواهد آمد منورتر از همین تغییرات منتظم پیش رو…
/انتهای پیام/
