خبرنگار ما صبح امروز یکشنبه ۲۰ آبان ۱۴۰۳ در همایش پایانی هفتمین دوره «جایزه ملی تعالی و پیشرفت» که در مجتمع فرهنگی آدینه تهران برگزار می‌شد، حضور به‌هم رساند؛ و مطالبی را در این خصوص به سمع و نظر ما رساند که از شنیدن‌اش نمی‌دانستیم بخندیم یا گریه کنیم!؟
در اصل مرکز ملی بهره‌وری و پیشرفت وظیفه ممیزی شرکت‌های حاضر در این دوره را برعهده داشت، مرکزی بد سلیقه که خودش در ممیزی حاضران، نمره قبولی نگرفت و در دایره نقد مدعوین این مراسم، اثراتی منفی به‌جا گذاشت!
شرح عملکرد سطح پایین مرکز ملی بهره‌وری و پیشرفت برای مراسم امروز، مثنوی هفتاد من کاغذ خواهد شد، این‌جا فقط برای درس عبرت شرکت‌کنندگان به گوشه‌هایی از ماجراها به اختصار اشاره کرده و می‌گذریم.
این مرکز قرار بوده که وظیفه ممیزی شرکت‌های حاضر در این دوره را برعهده بگیرد، اما بنگرید که در یک مراسم دو سه ساعته چه کرده است!
منهای مشکلات فکر نشده دوری محل برگزاری (منتهی‌الیه شمال غرب تهران)، ساعت برگزاری (۷.۳۰ صبح!)، عدم پیش‌بینی پارکینگ و…، مشکلات برگزاری هم بسیار عدیده بود و سوای این‌ها بد سلیقگی در کلیت کار حکمرانی می‌کرد.
فقط یک قلم این کج‌سلیقگی‌ها، این بود که برای ورود به سالن باید کفش‌ها را از پا در می‌آوردی و برای بعدش هم هیچ فکری نشده بود! مگر داریم!؟ در کدامین هزاره زندگی می‌کنیم؟! حتی در دیدار با هیئت طالبان در افغانستان هم این‌همه کفش روی هم تلنبار، ندیده بودیم! برگزارکنندگان از مساجد سر کوچه هم نیاموخته بودند که…
مجری برنامه، مهدی آقابیگی بود، از مجریان شکرشکن سیما، که آنچنان با بیانات شورانگیز در مراسم حاضر شده و روی مغز افراد اسکی می‌رفت که توگویی در یک مراسم به‌شدت مذهبی حاضر شده است، حالیا که مراسم، مراسم تقدیر و جایزه و اعطا بود! و جای این درافشانی‌ها نبود.
سخنرانان به‌ویژه رئیس مرکز ملی بهره‌وری و پیشرفت هم در نام بردن از نهادها، فقط به نام بردن از نهادهای انقلابی بسنده می‌کرد و هیچ اشاره‌ای به هلدینگ‌های اقتصادی تامین اجتماعی نکرد و نمی‌کردند! که فقط یک قلم، از شستا ۴۲ شرکت در ارزیابی‌ها حضور داشتند.
(خب اگر قبول ندارید، برای چه دعوت می‌کنید؟ هزینه‌ها را هم پیش پیش می‌گیرید!؟)
با این مقدمه و بغض رئیس محترم نسبت به دولت جدید، مشخص بود که نتیجه ارزیابی‌ها چه خواهد بود!
زمان اعلام برندگان و دریافت‌کنندگان جوایز رسید؛ و همه‌ی جایزه‌ها هم رسید به شرکت‌هایی که هرچه ساختار و اوضاع‌شان خراب‌تر، بهتر!
(بررسی کنید خواهید دید.)
حتی یک شرکت ورشکسته داروسازی که اصلا واحد درست و درمان استراتژی ندارد، در سطح تندیس (بالاتر از تقدیرنامه) جایزه دریافت کرد!
بگذریم! جوایز به خودی‌ها رسید، نمایندگان شرکت‌ها هم غرولند کردند و خلاص و خارج شدند!
نکته ظریف!
شرکت‌ها برای ارزیابی در سطح تقدیرنامه، هر کدام در حدود چهل، پنجاه میلیون تومان هزینه پرداخت کرده بودند!
به‌عنوان بخش سوم ماجرا عرض می‌کنم، جایزه پولی، ته‌اش همین است؛ تحقیر و استیلای یک سلیقه فرسوده.
در جوایز پولی شرکت نکنید عزیزان؛ چون هم پول‌تان می‌رود، هم اعصاب‌تان داغان می‌شود، هم چیزی گیرتان نمی‌آید. والله.
/انتهای پیام/
